دلنوشته درباره زیبایی های خلقت خدا

زیبا می نگرم آنچنان که زیبا بخشیده ای زیبایی ها را، مگر میشود چشمان به این زیبایی و پرنظمی داشت و زیبا ننگریست؟ از کدامین مخلوقت بگویم که سرتا پا زیبایی و نظم و آراستگی نباشد؟ حال زیبا می نگرم به خالقم.. تو چقدر زیبایی که مخلوقاتت را اینقدر زیبا آفریده ای؛ زیبایی های تو پایان ناپذیر است کافیست اندکی زیبا بنگرم اندکی تفکر کنم.. نامت نیز آرامش بخش است، آرامشی که گاه در نوشته ها موج میزند..نوشته ها که چه بگویم.. دل است؛ دل که آرام باشد نوشته ها نیز آرام خواهند بود و تنها نام تو این دل را آرام میکند و بس.. نامت هم مثل مخلوقاتت زیباست؛ پستی ها بلندی ها، اوج ها و فرودها، رفتن ها و آمدن ها، تاریکی ها و روشنی ها همه نشان از تو دارند، نشان از زیبایی تو، نشان از بی همتایی تو.. قدری میخواهم از تو بگویم ولی قلمم عاجز از توصیف توست.. گاه با خود می گویم تو که نیاز به توصیف نداری.. همه جا و همه چیز وصف و توصیف توست.. تو خود زیبایی.. کافیست با دیده ی زیبا بنگرم.. کافیست من نیز زیبا باشم تا بتوانم به تو بنگرم… اندکی سکوت میکنم تا در آرامش به تو فکر کنم.. به زیبایی های تو.. به حکمت تو.. به کمک های تو.. دلم اندکی آرامش میخواهد چه آرامشی بهتر از آن است که در سکوت شب فکر و ذهن را اندکی درگیر تو کرد.. با تو سخن گفت؛ تویی که به این بزرگی هستی و آنچنان بزرگواری که به سخنان تمام بنده هایت گوش میکنی و همه جا بیادشان هستی.. میخواهم زیبا فکر کنم.. زیبا بنگرم.. ببینم زیبایی هایت را تا آرام بگیرم..

نویسنده این نوشته: خواننده محمدحیدری با تخلص عرفان