دلم اندکی ترک برداشت، رهگذری دیگر جای چسباندن زخم هایم، جای دلداری دادن به دردهایم، دلی را که آماده ی شکستن بود به راحتی شکست؛ ولی من غصه ای نخوردم چون تو را داشتم و تو تنها قدرت بی همتایی بودی که در عین بی نیازی هیچوقت دلم را نشکستی؛ دلم خون شد از زمانه، از دنیا و آدمهایش ولی حس آرامشی که تو به من دادی غیر قابل وصف بود، اکنون همه رفته اند و تنهایم گذاشته اند و من تنها تو را دارم و همین را برای ادامه کافی میدانم؛ اکنون غیر از تو به دامان هیچ کس دیگری چنگ نمیزنم و این است قصه ی آدمها.. اوج التماس در اوج تنهایی.. میدانی چیست؟ خدایی که با نظم ترین جهان را پدید آورده بهترین گزینه برای همدم تنهایی هایت هست و من نیز از قافله عقب نمانده ام دلم تکه پاره شده ولی باز کنار تو حس عجیبی درباره زندگی دارم، حسی تازه که امید به زندگی را دوچندان میکند، هنوز ناامید نشده ام چرا هنوز یکی را دارم! احساس عجیبی راجع به واژه ی آرامش دارم و همین احساس تنها در نام تو خلاصه میشود، چه حس قشنگیست وقتی در اوج دلشکستگی، در اوج تنهایی هنوز هم آرامش خاصی داری و میدانی یکی هست که هیچوقت دلت را نخواهد شکست، خدایا دلم اندک زمانیست شکسته، زمانی که برای تو اندک ولی برای من سخت و دردناک و طولانی است؛ با آوردن نامت حس غریبی دارم و شاید این از بی وفایی من باشد که مدتها از نام و یادت غافل بوده ام، پرهایم را گشوده ام و قصد پرواز به آسمانهایت را دارم تا حس با تو بودن را درک کنم، پرهایی که اسمش اراده و تصمیم است، پرهایی که خودت به من داده ای تا در اوج ناامیدی تنها سلاح کمکی ام باشند؛ یاد دارم شبی را که دلم به سختی شکست، یاد دارم زمانی را که دروغکی میگفتند تنها عشقم تویی، یاد دارم میگفتند هیچوقت تو را تنها نخواهیم گذاشت، اکنون که به خود آمده ام می گویم کجایند آنهایی که دم از وفاداری میزدند؛ ولی تو چی؟ نه ادعایی داشتی نه دم از وفا و عشق میزدی با تمام صدای بیصدایی میگفتی عاشقم هستی و من درک نمی کردم، با تمام نظم ها و حکمت هایت خود را نشان میدادی و من غافلانه دنبال یک بی وفای دیگر میگشتم؛ میدانی چیست؟ صادقانه میخواهم بگویم میخواهم صادقانه اعتراف کنم، هیچ یک از موجوداتی که با قدرت تو پا به عرصه ی هستی گذاشته اند خبر و نشانه ای از وفا و صداقت ندارند حتی یک نشانه ی کوچک، حتی یک کورسوی امیدواری نیز برای پایبندی به غیر وجود ندارد، حتی وفادارترین موجود هم بی وفاست و این تنها اعترافم برای توست، خدایا وقتی برایت میگویم دلم شکسته احساس آرامش میکنم چراکه میدانم مرحم دلهای دشکسته پیش توست؛ چراکه میدانم سزای آدمهای بی وفا نزد تو محفوظ است؛ من حرفی برای گفتن ندارم من نفرینی برای به زبان آوردن ندارم، من آهی برای کشیدن ندارم؛ ولی تو که خود میبینی و میدانم سکوت نمیکنی، هرچند اندک وفای من اجازه نمیدهد هیچ موجودی از موجوداتت را سرزنش کنم، دلم دوست ندارد حتی یکی از دلها را ناراحت و آزرده ببیند همان دلهایی که با زبان تندشان آب سردی بر پیکره ی صداقت و وفایم ریخته اند، خدایا دلم شکسته و دنبال اندک آرامشی از جانب وجود پاک تو هستم و به آن نیز دست یافته ام.