تو نجاتم دادی و این تا ابد در یادم خواهد ماند و این نوشته تا ابد با نام تو خواهد درخشید. کوچه بی سروصدا بود من تنها بودم و در پی راه چاره ای برای پر کردن تنهایی هایم.. دیوارها سست بودند و ناپایدار، ناگه طوفانی مهیب تمام شهر و کوی و برزن را فرا گرفت، دیوارهای سست یکی یکی در حال فرو افتادن بودند ولی دیواری که من پشت آن ایستاده بودم به طرز عجیبی سالم ماند، چه قصه ی عجیبیست قصه ی زندگی من.. این همه اتفاق در بازه ی یک عمر کوتاه..! چه کسی جز تو می توانست مرا از طوفان مهیب زندگی نجات دهد؟ چه کسی جز تو می توانست به من زندگی دوباره ببخشد؟ حقیقتا تو که هستی که همه مات و مبهوت قدرت تو میشوند گاهی لحظه ای مکانی.. ولی چه سود ما آدمها فراموشکار هستیم؛ زود یادمان میرود قدرت ها، محبت ها، عشق ها، بماند.. هر سه واژه در تو خلاصه میشوند و تو در مهربانی خلاصه میشوی.. خدایا حال همه جا را آوار فراگرفته است و من در میان آوار اسیر گشته ام و راه چاره ای برای نجات از این تنگنا پیدا نمیکنم، خوشحال میشوم راه چاره ای برایم بیندیشی تا از این منجلاب زندگی بیرون بیایم و بتوانم دوباره با امیدواری زندگی کنم….